ภาษาบ้านเฮา เว้าภูไท

ภาษาภูไท หรือผู้ไท จะมีแต่ภาษาพูด ไม่มีภาษาเขียน ความแตกต่างด้านสำเนียงการออกเสียง ซึ่งชาวภูไทแต่ละท้องที่จะพูดสำเนียงไม่เหมือนกัน แต่ก็พอเดาคำพุดของกันได้ เพราะยังไงก็ยังเป็น ภูไท เหมือนกัน เรามาเริ่มเรียนรู้ศัพท์ภาษาภูไท กันก่อนนะครับ ศัพท์คู่ คำว่า ข้อย และคำว่า เจ๊า
ศัพท์คำว่า ข้อย(เสียงสูง-สั้น) ,ขะน้อย= ผม,กระผม พูดเป็นประโยคว่า  ข้อยกะเยอะได๋ยุ แปลว่า ผมก็อยากได้หรือว่าต้องการ เหมือนกัน
ความหมายอื่นของคำว่า ข้อย (เสียงต่ำ-ยาว) ในภาษาภูไทลึกๆนั้นหมายความว่า ทาส,ข้าทาส (คนรับใช้) คำเหล่านี้ความหมายจะแตกต่างกันที่การออกเสียง นะครับ
ศัพท์คำว่า เจ๊า (เสียงกลาง-สั้น) = คุณ,ท่าน,เธอ, เจ๊าเป็นคำที่ผู้พูดคนที่ 1 พูดกับบุคคลที่ 2 เท่านั้น ถ้าทั้ง 2 คนพูดถึงคนที่ 3 จะใช้คำว่า เพิ่น = ท่าน, หรือคำว่า มัน คำว่า มัน ผู้มีอายุมากพูดไปถึงผู้มีอายุน้อย ส่วนผู้มีอายุน้อยพูดไปถึงผู้มีอายุมากจะใช้คำว่า เพิ่นในที่นี้จะแปลว่า ท่าน นะครับ